در اجرای اين شيوه در تصفيه خانه های موجود آب، ممکن است نيازی به انجام تغييرات در تاسيسات زير باشد:
۱-  تاسيسات تزريق مواد شيميايی ( منعقد کننده های فلزی، مواد پليميری، مواد شيميايی پايين آورنده و بالا برنده ی PH)
۲-  نحوه ی بهره برداری از واحدهای لخته سازی ، ته نشينی و صاف سازی
۳-  راهبری و مدريت لجن توليدی

انعقاد و لخته سازی يک فرآيند فيزيکی-شيميايی است که توسط آزمايش ميزان ماده ی منعقد کننده ،کارامدی و زمان ماند مناسب آن برآورد می شود. در مورد بسياری از آب ها ، عامل های مختلفی دخالت دارند تا لخته های تشکيل شده در مرحله انعقاد و لخته سازی بتواند مواد آلی و کدورت را به دام انداخته و تحت يک شرايط مطلوب ، ته نشيني سريع لخته های تشکيل شده صورت گيرد. در صورتی که ته نشينی به طور مطلوب انجام می شود ، بار ورودی لخته ها به صافی ها کاهش می يابد و در صورت ته نشينی ضعيف، مدت زمان کار کرد صافی ها و ظرفيت تصفيه کاهش خواهد يافت.
ممکن است در بعضی از تصفيه خانه ها ، مواد شيميايی از قبيل اسيد يا آهک به منظور بهبود فرآيند انعقاد ، استفاده شود. براي اين منظور نياز به برنامه ريزی برای تامين مواد شيميايی خواهد بود . بر مبناي آزمون هايی که قبل از اجرای اين شيوه صورت ميگيرد ، ميبایست ميزان مواد شيميايی واصلاح های لازم ازقبيل اضافه کردن اسيد برای کاهش PH قبل از توضيع آب در شبکه مورد نياز است، تعيين شود.

مواردی که در تغيير تاسيسات موجود تصفيه آب براي انجام فرآيند انعقاد و لخته سازی پيشرفته نياز است شامل:
▪ در نظر گرفتن مخازن ذخيره وتجهيزات مورد نياز تزريق براي منعقد کننده ها ( افزايش دز مواد منعقد کننده ، نياز به ساخت مخازن ذخيره ی اضافی و تجهيزات مورد نياز تزريق برا منعقد کننده ها)
▪ مواد شيميايی جديدی که در انعقاد پيشرفته ممکن است براي کاهش PH مورد نياز باشد ، مانند استفاده از اسيد سو لفوريک.